Terug...

Hallo lieve allemaal!
Sorry sorry sorry, tijd lang niets van me laten horen!
Druk druk druk. (Tja ook hier in Indonesie...)
De afgelopen tijd een aantal beslissingen gemaakt, een aantal activiteiten gedaan naar Pemalang geweest en nu bijna 5 maanden zwanger!
Voel me ondertussen stukken beter. Geef niet meer over en ben 1 kilo aangekomen dus de stand is -8 kilo nu. Ik drink meer melk, eet meer kaas etc dus de kilo’s zullen er wel snel aankomen nu.
Vorige week bij de gynacoloog geweest en alles was goed. Moest nog wel even naar de internist voor mijn schildklier en moest nog een keer urine afgeven vanwege wat afwijkende uitslagen maar uiteindelijk was alles toch goed.De baby was op dat moment 250 gram en de gynacoloog kon ons het geslacht mededelen maar niet met zekerheid natuurlijk....maar dat houden we lekker geheim! Ha ha.

We hadden al besloten om in Nederland te gaan bevallen. En door de hormonen die in mijn lichaam gieren ben ik behoorlijk homesick. Nog nooit geweest en nu mis ik mijn familie, vrienden, het nederlandse eten en zelfs een lekker koel regenbuitje zal wel even lekker voelen. Ws als ik 1 maand in NL ben denk ik er weer anders over en mis ik de zon, de gado gado etc maar goed.
Ik werk nog steeds 4 dagen per week en Untung werkt nog in huis en studeerd nederlands en engels. Het is gebleken dat het heel moeilijk is voor beide om een redelijke baan te vinden. Voor Untung is het moeilijk omdat hij niet de juiste papieren heeft (hij heeft zeevaartschool papieren) en voor mij is het moeilijk vanwege de vereiste visa, papierwerk etc. Ook qua verzekeringen, gezondheidzorg etc is het hier allemaal erg moeilijk.Mocht je een goede verzekering willen dan moet je iedere maand een behoorlijk bedrag neertellen, zo niet beland je in een overheidsziekenhuis met minimale hygiene, zorg etc.
Met het oog op de toekomst van de baby hebben we besloten om een toekomst in Nederland te gaan opbouwen. We hebben besloten om dan toch maar ons kindje te laten opgroeien in het saaie maar redelijk goed georganiseerde nederland. Ik kan in Nederland hopelijk wel een redelijke baan vinden en Untung kan daar beginnen om in een toko of fabriek te gaan werken en volgend jaar september begint hij ws met een part time studie.
We zullen Indonesie absoluut gaan missen want ik heb het hier al met al wel prima naar mijn zin en Untung zijn familie woont hier natuurlijk ook. We hebben ondertussen ook een volledig ingericht huis met alles erop en eraan wat we allemaal naar Pemalang (central Java) gaan verhuizen. Untung heeft daar nog een koophuis wat we de komende jaren als vakantiehuis gaan gebruiken want we zijn zeker van plan om ieder jaar hier voor minstens een maand terug te keren.
We gaan in het begin bij mijn ouders wonen. Daarna gaan we ons eigen plekkie zoeken en weer opnieuw beginnen (wordt er al moe van als ik er aan denk..). We zijn nu met de MVV/ visa ed.voor Untung bezig. Allemaal erg ingewikkeld maar met een beetje geduld en doorzettingsvermogen komen we er wel.
We gaan ieder met slechts 20 kilo terug naar NL en de rest van de spullen laten we allemaal hier. Opsturen en verschepen is allemaal erg duur en er raakt nog al eens wat zoek (wacht nog steeds op mijn pakket dat ik maanden gelden vanuit nederland heb ongestuurd) dus we beginnen echt helemaal opnieuw maar wel met zijn drietjes in dit geval en niet met zijn tweetjes meer.
Untung vind het wel erg jammer maar hij gaat wel mee. Hij vind Nederland maar koud, te veel varkensvlees (hij is moslim dus eet geen varkensvlees) en de nederlanders zijn over het algemeen koeler dan de indonesiers. Wel ziet hij ook in dat het voor de baby ws de beste optie is en dat het in nederland veiliger, gezonder kan opgroeien, een betere studie kan volgen etc. Ik had hier zelf nog wel een aantal jaar willen blijven maar met zo’n kleintje in mijn buik moet ik voor 2 denken en niet voor 1...

Afgelopen weekend naar Pemalang geweest naar Untung zijn familie. Aangezien we er nu nog zijn moeten we er maar zoveel mogenlijk naar toe gaan, nu kan het nog..
Wel heel erg vermoeiend allemaal. Zaterdag ochtend heel vroeg met de bus vetrokken en 8 uur later stonden we in Pemalang. Heel erg moe, rottig gelegen/ gezeten dus meteen naar bed. Daar verder alle goedbedoelde adviezen aanhoren van mijn schoonfamilie dat allemaal al tig kinderen hebben gebaard maar nog nooit het dorp zijn uit geweest, geen boek hebben opengeslaan etc. Zo zijn ze bijv. verbaasd dat ik geen rijst eet (er bestaat geen leven zonder rijst natuurlijk) ik moet meer sporten ( ik yoga, zwem en loop en zij kunnen geen eens zwemmen),ze vinden het maar niets dat ik met het vliegtuig naar nederland ga (ze kennen vliegtuigen alleen van de films en denken dat die dingen altijd heen en weer gaan zoals in horror films) moet andere kleding aan (had positie kleding aan maar zij lopen dag en nacht in pyama’s) bla bla bla. Allemaal lief en goedbedoeld maar ontzettend vermoeiend. Ook willen Indonesiers graag even je buik voelen. Mannen,vrouwen, kinderen etc. Dus honderden verschillende handen op mijn buik (vooral als we s’ochtends door het dorp liepen en er weer een wildvreemde zijn/ haar handen op mijn buik legt om ff te voelen.)
Op klaarlichte dag waren Untung en ik samen gaan lunchen en toen zag ik een jongen met een hele verdwaasde blik rondlopen, te vies om aan te raken en hij had alleen een t-shirt aan en zijn klokkenspel hij er dus onderuit. Hij was een jaar of 10 oud en hij zag dingen die er niet waren. Had totaal geen oog voor het verkeer, stak gewoon de weg over etc.Hij was met een leeg ships zakje aan het spelen. Dit soort dingen kan ik dus echt niet aanzien. Ik snap ook niet dat dat in een moslim dorp kan rondlopen. Niet vanwege de naaktheid maar vanwege het feit dat iedereen volgens de islam 2.5% van zijn inkomsten moet weggeven (maar tja 2.5% van niets is nog steeds niets) en om elkaar moet geven. Na wat navragen loopt dat kind daar al tijden in de buurt rond en het is notabene voor het politiebureau! Niemand die iets doet. Ik had eten en drinken voor hem gekocht. Hij maakte het eten meteen open dus blijkbaar had hij honger en het drinken goot hij met een rietje over hem hem dus was hij nog viezer. Het zal wel door de zwangerschap komen maar ik word erg emotioneel als ik dit soort dingen zie. In nederland zou je de politie bellen die hem vervolgens naar een speciaal instituut brengt waar er goed voor hem gezord wordt en waar hij de juiste medicijnen krijgt. Hier is hij aan zijn lot overgelaten. Indonesie is niet zo’n verzorgings staat als Nederland. Als je hier ooit gek wordt of in een rolstoel terecht komt of krukken nodig hebt is het niet best met je.
Tot op vandaag de dag denk ik nog steeds iedere dag aan het jochie en wat er verder met hem zal gebeuren (en wat er s’nachts met hem gebeurd..). Ik zou willen dat ik wat meer zou kunnen doen (we gaan untung zijn vader vragen om hem een oude onderbroek te brengen) maar zou niet weten wat. Dat is vaak het probeem in dit land. Een van de redenen waarom ik hier kwam was om andere mensen te helpen maar er hebben hier zoveel mensen hulp nodig dat ik me soms een beetje hulpeloos voel en niet weet waar te beginnen.
Allemaal druppeltjes op een hete plaat maar wie weet kan een klein druppeltje toch iets voor iemand betekenen...
Daarna op maandag avond vetrokken en s’ochtends om 04.00 stonden we in Jakarta. Ik had weer niet goed geslapen (terwijl we nu 3 stoelen hadden “gekocht”)en had enorme stekende pijnen in mijn buik en een krampen. Paniek!! Achteraf gezien was het gewoon spierpijn van het in rare posities liggen en zitten.
Om 5 uur naar kenissen van untung geweest. Het leven begint hier om 04.30 dus dat is heel normaal. Hij heeft bij deze mensen gewoont. Lief maar de vrouw zat alleen maar te kleppen oh die daar woont had miskraam na 5 maanden en die daar woont na 6 maanden etc, zat ik niet echt op te wachten.
Daarna naar het ziekenhuis geweest aangezien mijn baas daar lag. Hij had 4 dagen geleden op het werk een stroke gehad en kon 1 kant van zijn lichaam niet meer bewegen. Nu kon hij weer wat bewegen (hij is 43 jaar..) maar het duurt nog wel effe voor die weer de oude is. Toen taxi naar huis genomen kon niet nog meer zitten. Heerlijk op de achterbank gelegen van de taxi. En thuis heeeeel veel geslapen. Daarna voelde ik me stukken beter! Maar we gaan niet meer met de bus hebben we maar besloten en ook beperken we het reizen tot het hoognodige nu.

Ondertussen zijn we ook samen met een nieuw project hier in de buurt gestart.
We geven samen engelse les (vrijwillig) op iedere donderdag in een gebouw hier 10 minuten vandaan. Het is een moskee en de imam heeft een aantal leraren uitgenodigd voor kansarme kinderen. Er zijn 12 kinderen tussen de 14 en 16 jaar die geen geld hebben om naar school te gaan. Ze zitten daar op de grond en wij zitten voor ze op de grond. Ze konden geen eens tot 20 in het engels tellen dus we hebben veel te doen! We geven 2 uur les op donderdag en we wisselen elkaar af. Erg leuk en ze waarderen het heel erg. (voelen zich speciaal dat een buitenlander HUN les geeft) en ze zijn allemaal super gemotiveerd. Untung geeft ze iedere week een pep talk (zo van jullie zijn anders dan jullie ouders, jullie kunnen een baan vinden jullie toekomst ligt voor jullie als jullie je best doen etc). De "school" heeft verder niets. Geen markers, papier etc dus we nemen alles zelf mee.

De afgelopen tijd nog een paar keer naar de vuilnisbelt geweest om daar handvaardigheid les te geven en we hebben afgelopen donderdag al die kinderen (200) meegenomen naar de dierentuin. Ze werden opgehaald met bussen en we hadden ook een lunch, snacks, drinken etc voor ze. Untung en ik waren begeleiders voor 50 kindjes dus we moesten ze allemaal bij elkaar houden, handjes vasthouden, smoeltjes schoonvegen etc. Erg leuk om ze te zien rennen, lachen en genieten.
Maar ook erg vermoeind zo’n hele dag lopen. Voel me zo langzamerhand zelf een beetje een kangaroe met buidel!

Dit jaar is er een capagne van de overheid dat Indonesie bisa = indonesie kan het. Ze proberen te laten zien dat 100 jaar geleden 1908 indonesie eindelijk voor zichzelf opkwam (tegen de nederlanders) en dat er sindsdien veel (positief) veranderd is.
Een paar dagen geleden was een een avondvullend programma hierover op tv te zien (op ALLE kanalen). Geweldige show. Mensen van alle eilanden van Indonesie waren ingevlogen om traditionele dansen op te voeren (duizende mensen), de landmacht, de luchmacht, de marine, het politiekorps, de karate vereniging etc deden allemaal een spectaculaire voorstelling. Mensen in publiek waren allemaal in het rood wit gekleed (de indo vlag) wat een heel mooi effect gaf. Bekende zangers/ zangeressen gaven een optreden, veel muziek en schitterende costuums. Al met al kostte dit 18 billioen. Vanacht zijn de olieprijzen met 28,3% omhoog gegaan. Grote paniek nu in het land. Omdat de olieprijzen omhoog zijn is alles omhoog. Producten op de mark, openbaar vervoer etc en dus voor heel veel mensen onbetaalbaar geworden. Toen ik de show zat te kijken had ik heel even het gevoel dat Indonesie een mooi goed georganiseerd land was maar nadat de show was afgelopen hoorde ik alweer een kaki lima (een verkoper met een driewieler die nasi ed verkoopt) die met zijn karretje over de ondertussen stukke wegen zich hier moet voortbewegen om een paar cent te verdienen...
Vele scholen staan hier nog op instorten en storten ook vaak in. Bijna alle wegen zijn stuk (mega grote gaten in het wegdek waardoor je auto/ scooter snel stuk gaat)
Vuilnis ligt overal en wordt in vele gebieden niet opgehaald etc. De overheid heeft een plan om de echte armen te helpen en bied ze 30 dollar per 3 maaden aan. De burgemeester per woonplaats heeft een lijst met de echt arme mensen die daar kans op maken. Probleem is alleen dat ze uitgaan van de salarisgegevens van 2005 en dat er veel corruptie is dus een systeem van jan... mijn ... Ik neem aan dat mensen hun inkomen in de afgelopen 3 jaar wel veranderd is. Sommige mensen hadden geen baan en nu wel en andersom. Burgemeesters worden nu dus bedreigd etc.
Raar maar mooi land met vele tegenstrijdigheden maar ben toch blij dat ons kindje straks gewoon naar school kan gaan in een gebouw wat niet op instorten staat en dat ik straks gewoon lekker met een wandelwagen op straat kan lopen (is hier niet mogenlijk door het slechte wegdek!)
Mijn zusje Ramona komt 19 juni deze kant op waar ik heeeeel veel zin in heb! (ze neemt ook nederlands eten mee!!!) en ik kom rond begin augustus naar Nederland. Wanneer Untung komt moeten we nog zien. Dat hangt allemaal van de papierenwinkel af.
Dus.. Tot snel!

Liefs Rebecca